Rundfunk

Nadat je je door een jeugd vol dure fouten, zure nederlagen en gure afwijzingen heen hebt geworsteld, en het eindelijk tijd is om op eigen benen te staan en van het leven te gaan genieten, ligt er een oude, smerige vriend op de loer die de rest van je leven naar je zal gluren en in je nek zal hijgen: de DOOD.

Je hebt het nest nog niet verlaten of je haren worden dunner, je spieren strammer en je zicht zwakker. De allesbeklemmende angst voor de dood en het wachten daarop is onvermijdelijk begonnen. En het enige dat zeker is, is dat 'ie elke seconde dichterbij komt.

Na Wachstumsschmerzen over de pijn van het opgroeien, storten de jongens van Rundfunk zich in Todesangstschrei op de nietsontziende ellende van de naderende dood. Lachen.